Kreon wytwarza figurę domniemanego „wroga” i permanentnego zagrożenia. W ten sposób król zabezpiecza swoją władzę. Jego rolą jest, jak sam mówi, opieka nad obywatelami i porządkiem w państwie, co dla Kreona tożsame jest z wolą władcy – pisze Dawid Gostyński. W ekokrytycznej interpretacji „Antygona” Sofoklesa okazuje się przede wszystkim dramatem o ustanawianiu suwerennej władzy. >>

Gdy pyta CK Zamek, wszystko mam spod lady: nagle okazuje się, że dysk mojego komputera skrywa rzeczy, których nikt nie widział na oczy i – w tym kształcie – nigdy miał nie zobaczyć. Prezentujemy nowy tekst Tomasza Bąka, laureata Poznańskiej Nagrody Literackiej – Stypendium im. Stanisława Barańczaka 2019. >>

Po nominowanych w 2019 roku do Poznańskiej Nagrody Literackiej „Galicyjskich żywotach” Dawid Szkoła wydał w Wydawnictwie Officyna nową książkę „Bejt znaczy dom”. Publikujemy jej fragment i zachęcamy do lektury całości!

>>

Mira Marcinów,  nominowana w ubiegłym roku do Poznańskiej Nagrody Literackiej za „Historię polskiego szaleństwa”, wydała właśnie w Wydawnictwie Czarne swój debiut prozatorski. Publikujemy fragment „Bezmatek” i zachęcamy do lektury całej książki! >>

Mam taki odruch, że biorę książkę do ręki i od razu chcę ją kupić. Ale zaraz w głowie pojawia się myśl: „No nie, nie mam gdzie jej zmieścić”. I hamulce działają. Z profesor Katarzyną Kłosińską, językoznawczynią i przewodniczącą Rady Języka Polskiego, rozmawia Anna Solak. >>

Czytam kryminały. Czasami – bo do czegoś mi się przydają, a czasami jako guilty pleasure. Z Michałem Rusinkiem rozmawia Anna Solak. >>

„Strup. Hiszpania rozdrapuje rany” Katarzyny Kobylarczyk to wnikliwa diagnoza społeczeństwa hiszpańskiego. Jawi się ono jako „dwie Hiszpanie”, niedające się niemal pogodzić opowieści. Opowieści te zresztą w wielu miejscach brzmią przeraźliwie znajomo.

>>

„Agresty” Łukasza Kaźmierczaka mają większość z tego, co mieć powinny, by się podobać – żywość, pomysłowość, lotność, giętkość, górę dobrego języka i wnoszą do młodej poezji pierwiastek intelektualny wysokiej próby. O laureacie Konkursu Poetyckiego im. Klemensa Janickiego pisze Piotr Śliwiński. >>

Pięć debat, 21 panelistów i panelistek, dwoje moderatorów, 9 godzin i 39 minut dyskusji – mniej więcej tak wygląda liczbowy bilans cyklu „Nie hańbi, ale… O pracy w Polsce XXI wieku”. Przywołuję go na początku nie dlatego, że stanowi podsumowanie najlepsze, ale dlatego, że najłatwiejsze. Dalej sprawy będą się już tylko komplikować. >>

Agnieszka Pajączkowska i Aleksandra Zbroja w książce „A co wyście myślały? Spotkania z kobietami z mazowieckich wsi” zabierają nas w trasę po Mazowszu. Wieloetapowa podróż to nie tylko patrzenie, ale przede wszystkim rozmawianie. Zadawanie pytań i słuchanie. >>

 Dwie ostatnie debaty z cyklu „Nie hańbi, ale…” były na tyle komplementarne, że nie sposób opowiedzieć w pełni o jednej, nie nawiązując przy tym do drugiej. Z tego względu traktować chcę dyskusje IV (kwiecień) i V (maj) jako swoistą dylogię, której osią konstrukcyjną był konflikt między wartością pracy a jej przekleństwem. >>

Będąc dzieckiem, całą Trylogię przesłuchałam na kasetach, dlatego pamiętam tę literaturę jako dźwięk, nie jako tekst. Jakbym miała nagrywarkę w głowie. Z poetką i prozaiczką Barbarą Klicką rozmawia Anna Solak. >>

Mam taką nostalgię z dzieciństwa, bibliotekę dzielnicową, gdzie od wejścia się wchodziło w papucie i szurało tymi papuciami jak w muzeum. Pani nie wie, co to papucie? Z Markiem Bieńczykiem rozmawia Anna Solak. >>

„Las to za mało!” – wołają autorki i autorzy tekstów składających się na tom „O jeden las za daleko. Demokracja, kapitalizm i nieposłuszeństwo ekologiczne w Polsce”. >>

Czytam niewiele prozy, w ogóle jestem mało narracyjnym człowiekiem. Z tego samego powodu nie bardzo się wkręcam w seriale, nie mam subskrypcji ani na Netflixie, ani na HBO. Z Tomaszem Bąkiem, poetą, laureatem Poznańskiej Nagrody Literackiej, rozmawia Anna Solak. >>

Jury konkursu im. Janickiego poszukiwało zestawu, który byłby nie tylko propozycją książki dopracowanej, lecz także takiej, która zmuszałaby jurorów i jurorki do rewizji własnych kategorii poetyckich. To wielka przyjemność i zaszczyt stwierdzić, że taką książkę znaleźliśmy – pisze Krzysztof Hoffmann, przewodniczący jury. >>

To są wiersze do czytania, szeptania raczej, wieczorem, nocą, w samotności. Grzegorz Marcinkowski prowadzi swój dialog poetycki szeptem, jak w ostatnich wierszach Aleksander Wat czy w późnej twórczości Ryszard Krynicki – pisze Józef Olejniczak. >>

Można odnieść wrażenie, że tom Eweliny Krupskiej jest nieustannym poszukiwaniem miejsca bezpiecznego. Okazuje się jednak, że na tereny prywatne wchodzi to, co obce. Z tą obcością poezja Krupskiej stara się oswoić, ale nie walczyć – pisze Joanna Bociąg. >>