Pytanie na dziś nie brzmi: „Czy?”, lecz: „Kiedy nadejdzie nowa epidemia?”. Podtrzymywanie dotychczasowych zasad życia ułatwia odpowiedź. Brzmi ona: „Wkrótce”. Zapraszamy do Centrum Kultury ZAMEK na pierwszą debatę z cyklu „To wróci. Przeszłość i przyszłość pandemii”. >>

„Dżuma” to  nie tylko egzystencjalna paraboliczna narracja o zmaganiu człowieka ze złem, ale także powieść o strasznych konsekwencjach życia w izolacji od natury – pisze Joanna B. Bednarek o powieści Alberta Camusa. >>

Ekologiczna lektura opowiadania Conrada przynosi dwie konkluzje: wskazuje, że nowoczesność zasadza się na konflikcie natury z człowiekiem, a stawką konfrontacji jest pojęcie „cywilizacji” oraz sygnalizuje, że sposobem na problematyzowanie i przepracowanie tego konfliktu jest narracja – snucie opowieści. Joanna B. Bednarek czyta „Jądro ciemności” Josepha Conrada. >>

Pięć debat, 21 panelistów i panelistek, dwoje moderatorów, 9 godzin i 39 minut dyskusji – mniej więcej tak wygląda liczbowy bilans cyklu „Nie hańbi, ale… O pracy w Polsce XXI wieku”. Przywołuję go na początku nie dlatego, że stanowi podsumowanie najlepsze, ale dlatego, że najłatwiejsze. Dalej sprawy będą się już tylko komplikować. >>

 Dwie ostatnie debaty z cyklu „Nie hańbi, ale…” były na tyle komplementarne, że nie sposób opowiedzieć w pełni o jednej, nie nawiązując przy tym do drugiej. Z tego względu traktować chcę dyskusje IV (kwiecień) i V (maj) jako swoistą dylogię, której osią konstrukcyjną był konflikt między wartością pracy a jej przekleństwem. >>

„Las to za mało!” – wołają autorki i autorzy tekstów składających się na tom „O jeden las za daleko. Demokracja, kapitalizm i nieposłuszeństwo ekologiczne w Polsce”. >>

Niedawno Slavoj Žižek, parafrazując m.in. Fredrica Jamesona i Marka Fishera, stwierdzał w efektownym, ale budzącym niepokój aforyzmie, że „łatwiej wyobrazić sobie koniec świata niż koniec kapitalizmu”. Otóż według Andrzeja Ledera słoweński filozof się pomylił. Można – i ta wyobraźnia podpowiada, że będzie gorzej… >>

Istotność, a zarazem ciężar drugiej debaty z cyklu „Nie hańbi, ale…” zapowiadał już jej tytuł: „Praca – prawo, bezprawie, niejasny podmiot buntu”. Właściwy potencjał tematu ujawnił się jednak w swoistym motcie rozmowy, zaproponowanym na początku spotkania przez moderatora. Brzmi ono: „Czego właściwie trzeba, żeby ludzie wyszli w tym kraju na ulicę?”. >>

Każdy jest od niej zależny – albo od tej, którą wykonuje, albo od tej wykonywanej przez innych. Każdy jakąś ma, miał lub mieć będzie. Przekonanie o tym, że praca to podstawowa rzeczywistość przenikająca nasze życie, a zarazem jedno z najbardziej powszechnych wspólnotowych doświadczeń, stanowiło impuls dla zainicjowania cyklu debat „Nie hańbi, ale… O pracy w Polsce XXI wieku”. >>

Dotychczasowe pomysły na rzeczywistość odkleiły się od rzeczywistości. I dlatego nie da się już diagnozować dnia dzisiejszego. Teraźniejszość nie pasuje do wcześniejszych założeń, staje się niepojmowalna, nie odpowiada na pytania, znika. Norwidowskie „Przeszłość to dziś, tylko cokolwiek dalej” przybiera postać: „Jutro to dziś, tylko cokolwiek szybciej”.

>>

Transformacja to nie czas, kiedy wszystko „jest normalnie”, ale kiedy coraz głośniej artykułuje się pragnienia i nadzieje, że „wreszcie będzie normalnie”. O „Duchologii polskiej” Olgi Drendy i „Normach widzialności” Magdy Szcześniak pisze Joanna Bednarek. >>

Podziały na kulturę wysoką i niską, ambitną i popularną, światową i peryferyjną są jak potomstwo fikcyjnego kanonicznego ojca – mówi Przemysław Czapliński w rozmowie z Joanną Bednarek i Dawidem Gostyńskim. >>

Kiedy 13 października 2016 roku Szwedzka Akademia ogłosiła werdykt: w dziedzinie literatury Nagrodę Nobla otrzymuje Bob Dylan – ciała publiczności wiedziały, jak powinny się zachować. Ludzie pytali: a czemu nie Leonard Cohen? >>

Niespełna półtora roku temu Janusz Rudnicki, stojąc na zamkowym balkonie, powiedział w tonie postulatu: „Ludzie chcą fabuły! Mówią: coś mi opowiedz!”. I oto znalazł się ktoś, kto tę potrzebę rozumie doskonale – Ryszard Koziołek.

>>

Łukasz Orbitowski – pisarz młody i doświadczony, a może, jak sam twierdzi, tylko doświadczony – opowiadał o „Innej duszy”. A także o tym, co zrobić, aby delektować się grozą, zamiast zwyczajnie się bać.

>>

Co się może wydarzyć, gdy trzech chłopców – zafascynowanych literaturą od dzieciństwa, pamiętających swoje pierwsze spotkania z książkami, rozgorączkowanych i chyba wierzących w to, że literaturą można interweniować – spotka się, by porozmawiać o literaturze?

>>