Agata Afeltowicz to zwyciężczyni 8. Ogólnopolskich Mistrzostw Slamu Poetyckiego, które w 2024 r. odbyły się w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu. Była gościnią festiwalu Poznań Poezji 2025 . Publikujemy dwa jej teksty, które podczas festiwalu można było czytać w ulicznej Alei Wierszy
Agata Afeltowicz na festiwalu Poznań Poezji 2025 / fot. Maciej Kaczyński
Kateryna Michalicyna będzie gościnią spotkania „Poetki z Ukrainy” na Festiwalu Poznań Poezji – w poniedziałek, 19 maja. Publikujemy wiersze poetki w przekładzie Anety Kamińskiej
Ija Kiwa będzie gościnią spotkania „Poetki z Ukrainy” na Festiwalu Poznań Poezji
„Kwitnie magnolia w cudzym ogrodzie. / Chce się umrzeć, ale trzeba mówić”. Wiersze Juliji Musakowskiej w przekładzie Anety Kamińskiej. Z autorką i tłumaczką spotkamy się na Festiwalu Poznań Poezji
Publikujemy nowy wiersz Szczepana Kopyta. Autor będzie gościem Festiwalu Poznań Poezji.
Z Dariuszem Sośnickim spotkamy się na Festiwalu Poznań Poezji. Publikujemy jego dwa wiersze, które podczas festiwalu znajdziecie w Alei Wierszy na ul. Święty Marcin w Poznaniu. >>
Joanna Roszak będzie gościną Festiwalu Poznań Poezji. Publikujemy jej nowy wiersz. Znajdziecie go także w czasie festiwalu w Alei Wierszy, w którą zamieni się ul. Święty Marcin w Poznaniu. >>
Antonina Tosiek, wchodząc w obszar dyskursu maladycznego, mierzy się z tym, co najtrudniejsze życiowo i jednocześnie literacko. Napisać, że wychodzi z tych zmagań zwycięsko, byłoby ironicznym nieporozumieniem. Wystarczy więc dodać, że „żertwy” są kapitalną, niezwykle mocną książką.
Świadoma, że porywa się na rzecz niewykonalną, stara się przełożyć bolesne naprężenia ciała na ciało wiersza.
Patryk Zalaszewski startuje w dobrze znanej dyscyplinie. „Luneta z rybiej głowy” to opowieść o dorastaniu. Literackie wyzwanie polega na tym, żeby opowiedzieć o niej niebanalnie. Zalaszewskiemu się to udaje, bo dyscyplinę niby wybiera znaną, ale szybko staje się jasne, że wcale nie zamierza przestrzegać ustalonych zasad rozgrywki.
Niezmiennie Michał Witkowski potrafi zaskoczyć swoich czytelników. Tym razem postanowił urodzić coś, co „siedziało” w nim głęboko i od dawna było „gotowe do przyjścia na świat”. Rodziło się łatwo – deklaruje pisarz – i można mu uwierzyć, bo urodzone dzieło daje wrażenie narracyjnej lekkości, swobody nieposkromionego monologu, udanej zabawy pamięcią.
Robię to z pewnym wahaniem, ale wpisuję książkę Joanny Roszak w ziejącą dotąd pustkami rubrykę o nazwie „literatura pogodna”. Wahanie to wynika przede wszystkim z niefortunności tej nazwy, na którą jednak brakuje lepszego słowa, jako że rzadko kiedy w rozmowach o współczesnej literaturze jest nam ono w ogóle potrzebne. Co jednak warto podkreślić, owa pogodność niewiele ma wspólnego z naiwnością. Jest raczej umiejętnym przekierowaniem naszej uwagi z walk, których nie wygramy, na te, które możemy jeszcze podjąć.
Wystawa „Shifters. W potrzasku” Marty Bogdańskiej w Galerii Fotografii pf prowokuje pytania o wygodne dla naszych sumień ramy pamięci o zwierzętach.
– Bohaterowie „Magicznej rany” są uwięzieni w pewnych frazach, zafałszowanych deklaracjach, które są kompletnie nie ich. I w tym wyraża się tragizm ich losów, ponieważ nie posiadając własnego języka, po prostu nie posiadają siebie i swojego życia – mówiła Dorota Masłowska na spotkaniu z czytelnikami w Poznaniu.
– Czy literatura to tylko pismo? Chciałabym, żebyśmy uznali, że jest coś takiego jak literatura mówiona. I że mamy też w Polsce tradycję oralną, której slam jest częścią – mówi Dagmara Świerkowska-Kobus, kuratorka Ogólnopolskich Mistrzostw Slamu Poetyckiego i autorka pierwszej w Polsce pracy doktorskiej o slamie.
Nagroda jest wyrazem wdzięczności i hołdem. Nie chodzi w niej o narzucanie autorytetu. Literackie mistrzostwo polega też na dostrzeganiu różnorodności świata, wielości sposobów mówienia, wyjątkowości pojedynczego doświadczenia.
Marcin Świetlicki został laureatem Nagrody im. Adama Mickiewicza, bo ma niespotykany dar widzenia i słyszenia znaczeń w tym, co dla innych jest milczące i niewidzialne.
Piotr Sadzik napisał książkę odważną, brawurową, a może nawet odrobinę bezczelną w swej próbie ujęcia literackiego kanonu.
Aga Zano to pewnie najważniejsza polska pisarka współczesna, o której nigdy nie pomyśleliście, że w ogóle jest pisarką.
Nie ma teraz większej i ważniejszej poezji niż poezja ukraińska
Antonina Tosiek, wchodząc w obszar dyskursu maladycznego, mierzy się z tym, co najtrudniejsze życiowo i jednocześnie literacko. Napisać, że wychodzi z tych zmagań zwycięsko, byłoby ironicznym nieporozumieniem. Wystarczy więc dodać, że „żertwy” są kapitalną, niezwykle mocną książką.
Świadoma, że porywa się na rzecz niewykonalną, stara się przełożyć bolesne naprężenia ciała na ciało wiersza.