Jak pisze się poezję, kiedy „jest wiele do powiedzenia ale nie ma na to słów”? Stanisław Kalina Jaglarz, choć wyraża tę wątpliwość, decyduje się zaufać sile obrazu w wierszu. Palimpsest krajobrazu, którego warstwy mnożą się wraz z lekturą „Gościć sójki”, staje się odpowiedzią, która wymaga innego języka – nawet jeśli nie pokłada się w nim ufności. Odbija się ona echem w Dolinie, mieszając się z odgłosami zwierząt, ludzkich nawoływań i dźwięków wystrzałów. >>
Inga Iwasiów: W realnym świecie posługujemy się opowieściami, łakniemy ich tak bardzo, że możemy utracić grunt pod nogami. W kółko, bez końca – opowieści, sztuczne światy, zakazy, wyzwolenia, potajemne czytania.
„Młodość” wymusza arbitralność podziałów – tego, co uznamy za „młodą poezję”, i tego, co określimy jako ważne w „młodej poezji”. Jeśli pozbawić ją kryterium wieku, a rozumieć jako aktualnie najciekawsze dykcje lub wątki w poezji (na innym planie – nowatorstwo krytycznoliterackich narzędzi i funkcji), to „kategoria” młodości niekoniecznie będzie użyteczna. Dawid Gostyński zaprasza na sesję krytyczno-literacką „Nowe i (za)wracające – w poezji współczesnej”.
Wobec trudności z ustaleniem, czy festiwal jest zdarzeniem rewolucyjnym, czy po prostu radosnym, czy ma być raczej jawnie gorzkim lekiem na ukrytą gorycz (similia similibus), czy też karnawałem – jeden wstępniak okazał się niewystarczający. Oto więc dwie jego wersje, jednak kończące się tym samym wnioskiem: zapraszamy na Poznań Poetów! >>